Jondo. Del primer llanto, del primer beso Eduardo Guerrero + Seda

Jondo maitasun istorio bat da. Bost dantza-koadro Lorcaren literaturako bost pertsonaiarentzat, bostak ere hartzailerik gabeko tragedia eta beren musikaren emana partekatzen dutenak Cante Jondo delakoarekin. Musikak parte hartzen du adierazpen sozial eta arrazial honi beha eta adi dagoenaren saminean, beha eta adi jatorri lausoko adierazpen honi, zeina aspalditik datozen hainbat eta hainbat zorigaitzetan nahasia baita; esaterako, maitasunean...

Bost pertsonaia, maitale baina ez maitatu: Rosita, Don Perlimplín, Mariana, Adela eta El Director. Denek dute ahulgune bera: desamodioa, ez izatearen kontrako antidotoa Jondoan, erlijio humanista arraro bat, gizateria eta artea gurtzen dituena, zergatik eta sakonena adierazten dutelako, garrasi barne-urratzailea, giza harremanak askatu eta balioa ematen diena. Norbaitek kantatu egiten du, eta besteek entzun. Dantza eta musika oinazea leuntzen duen ikuspegiaren objektu zehatza dira, oinazea ere bizitzari baitagokio.

Zuzendaritza koreografikoa: Eduardo Guerrero. Zuzendaritza, koreografia-sorkuntza garaikidea, argiztapena eta gune eszenikoa: Sharon Fridman. Ideia eta dramaturgia: Triana Lorite. Musika-zuzendaria: Pino Losada. Ahots-moldaketak eta emakume cantaora: Ana Salazar. Gizonezko cantaor: Manu Soto. Musikariak: Pino Losada (guitarra), Jorge Moreno (trombón), Pablo García (batería). Dantzari taldea: Mónica Prado, Clara Checa, Elsa del Mar Ribas, Irene Flores, Lorena Moreno, Nino González, Alejandro Fernández.